Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα

Π

Ο πρώτος άνθρωπος που έθεσε τις δύο αυτές λέξεις και έννοιες δίπλα-δίπλα ήταν ένας νεότερος φιλόσοφος ονόματι Κορνήλιος Καστοριάδης ο οποίος με το ομώνυμο σύγγραμμα από το Παρίσι όπου ζούσε λοιδορούσε εναντίον του Σοβιετικού καθεστώτος και της πολιτικής του. Σήμερα στην Ελλάδα η οποία χαρακτηρίστηκε από κάποιους η τελευταία ευρωπαϊκή σοσιαλιστική χώρα μετά το 1989, ζούμε το τέλος του «σοσιαλισμού» (ο θεός να τον κάνει) και την αρχή της βαρβαρότητας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο σοσιαλισμός έχει την έννοια της κοινωνικής ευαισθησίας -ή τουλάχιστον πρέπει να έχει- και της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Η πρώτη έκφραση σοσιαλισμού σε οικονομικό επίπεδο στην Μεταπολίτευση έγινε όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο από την δεξιά κυβέρνηση του Κων/νου Καραμανλή 1974-1980. Ο Καραμανλής κρατικοποίησε τράπεζες και γενικά έθεσε το κράτος επιτηρητή της οικονομίας. Πολλοί τον κατέκριναν εκ δεξιών κάνοντας λόγο για σοσιαλμανία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ο πρώτος «σοσιαλιστής» πρωθυπουργός επέκτεινε τον «σοσιαλισμό». Δημιούργησε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Προβληματικών Επιχειρήσεων και έθεσε λεφτά με το τσουβάλι στη διάθεση διάσωσης επιχειρήσεων. Δημιουργεί ένα τεράστιο κράτος, δίνει αυξήσεις μέχρι και 35% και γενικά δίνει χρήμα στον λαό. Τα λάθη είναι δύο, αλλά είναι τεράστια και θα ποτίσουν την οικονομία διαχρονικά. Οι εξαγορές έγιναν δυστυχώς για την τακτοποίηση «πράσινων» και για την πολιτική και κυβερνητική επιβίωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του ιδρυτή του. Στρατιές ανθρώπων στο δημόσιο, κανένας οικονομικός έλεγχος στις επιχειρήσεις. Στόχος το προσωπικό και όχι το κοινωνικό όφελος. Στόχος το εκλογικό αποτέλεσμα και όχι η επιβίωση και η πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας. Φόροι, που παραδοσιακά στον σοσιαλισμό είναι μεγάλοι ανάλογα με το εισόδημα απουσιάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αποπομπή από την κυβέρνηση του Μανόλη Δρεττάκη το 1982 επειδή θέλησε να φορολογήσει τις βίλες και την μεγάλη ακίνητη περιουσία. Με λίγα λόγια πάρθηκαν δανεικά, δεν αξιοποιήθηκαν προς εξόφληση τους, υπέστησαν διαφθορά πολιτικοί και κομματικοί και πριν καλά καλά ξεκινήσει ο σοσιαλισμός καταδικάστηκε σε απραξία, σε διαφθορά και σε συντεχνιακούς σχεδιασμούς που οδηγούν σήμερα σε βαρβαρότητα και κοινωνικά ανάλγητες αποφάσεις. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που επιχείρησαν τον σοσιαλισμό εκτός από βάρβαροι είναι και υποκριτές, ονομάζονται ακόμη σοσιαλιστές ενώ έχουν γίνει πιο φιλελεύθεροι και από τους παραδοσιακά φιλελεύθερους. Λεφτά υπάρχουν και για τους δύο, μόνο όταν είναι στην αντιπολίτευση. Ο φιλελευθερισμός είναι παρών πλέον αλλά για το πώς θα αντιμετωπιστεί από εμάς –θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι μόνος μου- τους σοσιαλδημοκράτες θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο. Μέχρι τότε να μην ξεχνάτε ποιος μας οδήγησε εδώ καθώς και τι λάθη κάναμε ως πολίτες. Μόνο έτσι θα γίνουμε καλύτεροι και όχι φωνάζοντας, γιατί όποιος φωνάζει δεν είναι σε θέση και να ακούσει.