Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου του 2009. Ο Καραμανλής είχε προκηρύξει εκλογές, όλοι βρίσκονταν σε θέσεις μάχης αριστερά και δεξιά με τον Πρόεδρο των Σοσιαλιστών να δείχνει πως θα καθάριζε εύκολα την αυτοδυναμία και πως θα γινόταν ο τρίτος γόνος της οικογένειας Παπανδρέου που θα κυβερνούσε αυτόν τον τόπο. Και έγιναν δύο τηλεμαχίες και τα τηλεοπτικά σποτ έδιναν και έπαιρναν και δίνονταν υποσχέσεις και πουλιόταν ελπίδα και ο εν δυνάμει τότε πρωθυπουργός φώναζε «Πάμε!», υποσχόμενος την μετατροπή της Ελλάδας σε Δανία του Νότου.
Θυμόμαστε τις εξαγγελίες και τις προγραμματικές δηλώσεις της τότε κυβέρνησης: «Αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό στους μισθούς και τις συντάξεις», «Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας για τον επαγγελματία που τότε ήταν έτοιμος να βάλει λουκέτο», «Επίδομα αλληλεγγύης σε κάθε ελληνική οικογένεια», «Ένα δισεκατομμύριο του ΑΕΠ στην παιδεία από τον πρώτο χρόνο, και 5% του ΑΕΠ στην τετραετία», «λάπτοπ για κάθε μαθητή και φοιτητή», «ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής». Αυτά αγαπητοί μου αναγνώστες έγιναν στις 30 Σεπτεμβρίου στην κεντρική συγκέντρωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο Πεδίον του Άρεως. Τον Οκτώβριο όπως αποκαλύφθηκε καιρό μετά ο πρωθυπουργός συνομιλούσε με τον Στρος Καν για πιθανή ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό διάσωσης και τον Μάιο του 2010 έκανε το «πιθανό» πραγματικότητα. Το «Πρώτα ο Πολίτης» εξαφανίστηκε. Σύνθημα της κυβέρνησης έγινε το: «Πρώτα οι Δανειστές». Οι αυξήσεις έγιναν περικοπές, τα λουκέτα υπερδιπλασιάστηκαν, το υποσχόμενο 5% του ΑΕΠ στην παιδεία έφτασε στο 2,90% από 3% που ήταν και σε συνδυασμό με την μείωση του συνολικού ΑΕΠ είχαμε μείωση της τάξης του 1% σε αυτά που δίνονταν στην Παιδεία. Οι αγρότες βούλιαξαν στα χρέη και μέχρι και οι τότε φανατικοί υποστηρικτές των «σοσιαλιστών» έγιναν πολέμιοί τους. Ο Παπανδρέου σε 100 μέρες θα άλλαζε τα πάντα και σε 200 κατάφερε να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Τελικά έχουμε καταλάβει τι κάναμε τότε, έχουμε καταλάβει πόσο εξαπατηθήκαμε; Έχουμε το θράσος να τους αποκαλούμε ακόμη σοσιαλιστές; Δύο χρόνια εξαθλιωθήκαμε όσο ποτέ μεταπολεμικά, δύο χρόνια ο πρωθυπουργός κατάφερε να καταρρίψει τον μύθο του ότι δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Δύο χρόνια η Ελλάδα έφτασε στο σημείο 0 την διεθνή υστεροφημία και ακτινοβολία της. Όμως πιστέψτε με. Θα μείνουν μόνο δύο χρόνια. Η κυβέρνηση τους προσεχείς μήνες θα οδηγηθεί στις εκλογές και η επιλογή τότε είναι δική μας. Θα έχουμε τότε μία μεγάλη ευκαιρία. Ελπίζω τότε η «απολιτίκ» γενιά που καλλιεργείται από τις κυβερνήσεις από τη δεκαετία του ’80 να ξυπνήσει. Να οδηγήσουμε μέσα από τη δημοκρατία τη χώρα σε ένα καλύτερο μονοπάτι. Και αν την οδηγήσουμε σε άσχημο τουλάχιστον να το επιλέξουμε εμείς, να αναλάβουμε να ψηφίσουμε εμείς τους δυσάρεστους και όχι να κερδίσουν ξανά οι ευχάριστοι για να γίνουν δυσάρεστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου